Αναμφισβήτητα είναι ένα από τα πιο φιλόξενα χωριά στην επαρχία μας. Το «Μοn Amour», το γνωστό και μικροσκοπικό Αμούρι, είναι το γνωστό σε όλους… «Χωριό της Αγάπης» και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, για την ονομασία που αποδόθηκε ανά τους αιώνες στον μικρό οικισμό της Ποταμιάς…
Ιστορία
Στην Μεταβυζαντινή περίοδο το Αμούρι γνώρισε άνθηση και ανάπτυξη. Περιτριγυρισμένο από τον Τιταρήσιο και τον Τράσο ποταμό, με νερά να κυλούν περιμετρικά από το χωριό, οι κάτοικοι του ξεκίνησαν να ασχολούνται ενεργά με τους πετρόκτιστους νερόμυλους, με πρωτεργάτη τον προπάππου της οικογένειας Σαπουντζή, τον Γιώργο Σαπουντζή που κατέβηκε από την Καστοριά το 1890 με όνειρο να δημιουργήσει τους πρώτους νερόμυλους, που εξελίχθηκαν σε κυλινδρόμυλους και μετέπειτα σε επαγγελματικές δριστέλλες-υδροτριβεία της οικογένειας Σαπουντζή ενώ στο χωριό λειτουργεί ακόμη ένα υδροτριβείο, εκείνο της οικογένειας Αναγνώστου. Οι κάτοικοι του χωριού, αρχικά ζούσαν στην περιοχή Βρυζόστι και μετά κατέβηκαν χαμηλά…Ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τους δύο μύλους (“Φάμπρικα»-«Μύλος του Παπά»), που παρήγαγαν και αλεύρι (με την μονάδα μέτρησης να είναι η οκά επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας (γραμμάρια και τόνοι τη σήμερον ημέρα, αναλόγως τη ποσότητα μέτρησης του βάρους), να δει τα εναπομείναντα και διατηρημένα πετρόκτιστα εργαλεία παραγωγής και επεξεργασίας αλευριού στον παλιό πετρόκτιστο νερόμυλο, να δει πως εκμεταλλευόταν οι Αμουριώτες το νερό και το περιβάλλον, χωρίς να το καταστρέφουν. Στο χωριό ο Αλή Πασάς, μάλιστα επί Τουρκοκρατίας, είχε όνειρο να δημιουργήσει ένα δίκτυο νερού (κατασκευασμένο από κεραμίδια και ασβέστη από το Αμούρι μέχρι τον Τύρναβο-αφού οι περιοχές Βρυζόστι-Καυκάκι άνηκαν στο χωριό και τους μεγαλοκτηματίες καθώς και στον πρόεδρο του χωριού, που προχώρησαν σε πώληση των στρεμμάτων αργότερα σε Μεσοχώρι και Δομένικο) που θα ήταν έργο ανάπτυξης για την περιοχή. Κάτι που πραγματοποίησε με επιτυχία, όμως ο θρύλος αναφέρει πως όταν δοκίμασε το νερό στον Τύρναβο, απεβίωσε μετά από λίγες μέρες, προλαβαίνοντας να δει το «θαύμα» του, να ολοκληρώνεται… Ακόμα και σήμερα κατά μήκος της Παλαιάς Εθνικής Οδού Ελασσόνας-Λάρισας, διασώζονται κομμάτια από το…«Μπουρασάν»-έργο του Αλή Πασά ενώ και το σπίτι του-«Κουνάκι» στο Αμούρι, μπορεί κάποιος να το βρει εύκολα…
Πολιτισμός
Στο χωριό εδρεύουν δύο δραστήριοι σύλλογοι. Ο Μορφωτικός Σύλλογος Αμουρίου και ο Σύλλογος Γυναικών Αμουρίου. Με όλες τις καθιερωμένες εποχιακές εορτές να ακολουθούν χοροεσπερίδες με πάρα πολύ κόσμο (π.χ. Αντάμωμα-Λουκατσάρια κ.α.), σε ένα χωριό που αριθμεί περίπου 200 κατοίκους. Στην πλατεία υπάρχει επίσης το Μνημείο για τους φονευθέντες, που έπεσαν στους αγώνες για την Απελευθέρωση του Έθνους.
Θρησκευτικός Τουρισμός
Στο χωριό η μεγαλοπρεπής εκκλησία στην πλατεία του Αμουρίου είναι της Αγίας Παρασκευής, ενώ υπάρχει η παλιά Αγία Παρασκευή που είναι εξωκλήσι πλέον, όπως και το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης στην είσοδο του χωριού. Αρκετοί, ντόπιοι και ξένοι, έρχονται στο χωριό για τα μεγάλα πανηγύρια της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) και της Αγίας Ειρήνης (5 Μαΐου), με τις παραδοσιακές μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις και το άφθονο γλέντι.
Οικοτουρισμός
Το γεφύρι του Αμουρίου που συνέδεε το χωριό με την γειτονική Μαγούλα είναι το πρώτο γεφύρι που μπορεί να επισκεφτεί κάποιος, φιλοξενούμενος και από την Ομάδα Πεζοπορίας του χωριού, που διανύει αρκετά χιλιόμετρα, γνωρίζοντας τον τόπο και τα μέρη καταγωγής της, ενώ υπάρχει και η τοποθεσία «Παλιοχώρια» που ήταν τα πρώτα χωράφια των Αμουριωτών. Επίσης στην τοποθεσία «Στάση» και λίγο πιο πάνω υπάρχει και το σωζόμενο μέχρι σήμερα δεύτερο γεφύρι του χωριού με την ονομασία «Γιοφύρι» σε μια περιοχή όπου υπάρχουν περιμετρικά μέχρι και το Βρυζόστι και το Δομένικο πάρα πολλά γεφύρια…με τα αποτυπώματά τους, να χάνονται στις πλαγιές του Τυρνάβου…Ο πετρόμυλος και οι δριστέλλες θυμίζουν σε όλους την ιστορία του χωριού και πως ξεκίνησε να γίνεται γνωστό… Τέλος υπάρχει και η τοποθεσία «Γυαλί», όπου εκεί καθάριζαν και ξέπλεναν τα χέρια τους οι Αμουριώτες από τα καμμένα λάδια και κατευθείαν, όπως μας εξιστορούν τα χέρια τους καθάριζαν… Το «νερό-γυαλί» συντελούσε ένα μικρό-παράξενο…θαύμα!
Ασχολίες
Στην πεδιάδα της Ποταμιάς, οι κάτοικοί του χωριού, ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια καπνού καθώς και με την καλλιέργεια σιτηρών και δημητριακών. Οι ταβέρνες και τα καφενεία του χωριού είναι πάντα έτοιμα να προσφέρουν εκλεκτό τσίπουρο και ντόπιους μερακλίδικους μεζέδες. Ένα από τα ωραία χόμπι τους, είναι και το ψάρεμα ενώ υπάρχουν αμμορυχεία και στις πιο κοντινές αποστάσεις του Αμουρίου, στα σύνορα με χωριά όπως η Μαγούλα και το Πραιτώρι.
Η ονομασία «Mon Amour”
Την εποχή των Ρωμαϊκών Δικαστηρίων, όσοι συλλαμβάνονταν στην Ποταμιά, περνούσαν πρώτα από το Αμούρι. Γλεντούσαν, έπιναν μέχρι το πρωί και το χωριό αποτελούσε την τελευταία τους στάση, στη ζωή, αφού μεταφέρονταν μετά στα Ρωμαϊκά Δικαστήρια του Πραιτωρίου και εκεί τους εκτελούσαν…! Έτσι το χωριό χαρακτηρίστηκε από τους ξένους ως το «Χωριό της Αγάπης»…στα γαλλικά!
Το χωριό της αγάπης και της φιλοξενίας, ξετυλίγεται μόλις λίγα χιλιόμετρα ανάμεσα από την αρχή και το τέλος της Ποταμιάς…
